حال این روزهای سرزمین ما

این روزها وقوع سیل‌های متعدد در جای‌جای ایران از جمله گلستان، شيراز و لرستان و خیلی از شهرهای دیگر درک اهمیت محیط زیست و محافظت از آن را برای همه ما آشکار کرده است،خطر پاکتراشی درختان جنگلی،تخریب و سوءمديريت محیط طبیعی شهری و روستایی و لزوم مطالعات و پیوست زیست محیطی طرح های عمرانی را بیش از هرزمانی نمایان می کند.درحالی‌که مدیریت‌های شهری در دنیا برای کاهش اثرات تغییرات اقلیمی همچون سیل و موج‌های گرما  به پوشش گیاهی  رو آورده اند و برای بهره مندی از دیگر فواید پوشش گیاهی از جمله کاهش آلودگی هوا، زیبایی، و تنوع زیستی، پوشش گیاهی در فضاهای شهری و روستایی (خصوصا درختان) را حفظ کرده و افزایش می‌دهند و از عایق کردن سطوح خاک خودداری می‌کنند، مدیریت شهرها و روستاهای ما هر روزه به ساخت و ساز و بلندمرتبه‌سازی در اراضی ملی و باغات به نفع نهادها و افراد خاص دامن زده و آن را توجیه می‌کنند. جنگل تراشی های عظیم در شمال و از بین بردن جنگل های باستانی (هیرکانی) و همچنین ولع گسترش معادن با تخریب کوهها  بدون رعایت اصول و ضوابط آن و از دیگر سو ، ساخت و ساز گسترده در حریم رودها، در اراضی ملی اطراف شهرها و روستاها و در باغات قدیمی  ما را در ورطه پرتگاه آسیب پذیری قرار داده  که مصائب امروزی از نتایج چنین عملکردی است. امروز بیش از هر زمانی شاهدیم که چطور این مدیریت به قیمت جان عموم شهروندان تمام شده و باعث زنجیره‌ بی‌پایانی از مرگ، رنج، فقر، آوارگی در اثر سیل، رانش زمین، آلودگی هوا، ترس و آسیب‌های روانی می‌شود.به نظر می رسد می توان دنیای امروزی را از نظر کشورهای توسعه یافته و کشورهای توسعه نیافته با متر اختصاصی زیست محیطی سنجید و نمره توسعه یافتگی را می شود از نمره محیط زیست آن کشور استخراج نمود و شاخص های دیگر توسعه یافتگی را در مرحله بعدی قرار داد و اگر کشوری اوضاع محیط زیست اش بهتر بود یعنی توسعه یافته است و اگر غیر از این بود می توان به یقین گفت که هنوز برای الحاق به کشورهای توسعه یافته راه زیادی در پیش دارد. آینده ، مبنای اولویت تقسیم بندی را بر مدیریت محیط زیست قرار خواهد داد.