آتش بر آبی

میگن یکی اسم پسرش را گذاشته بود "رستم" ولی می ترسید صداش کنه. حالا حضور بانوان در استادیوم هم  شده صدا کردن اسم رستم. در تمام دنیا و حتی قبل از انقلاب در این مملکت مشکلی برای این موضوع نبوده ولی چون بعد از انقلاب تصمیم گرفتیم نیمی از جمعیت کشور را در محدودیت های خاصی قرار بدیم تا خدا نکرده پای آقایان نلغزد  و  ممنوع کردیم که ورزش را نبینند تا آقایان خیلی راحت در ورزشگاه ها هر چی فحش آبدار  و حرفهای رکیک که دلشان می خواهند نثار همدیگر کنند  و خیلی مسائل دیگر ،  حالا  ما مدعیان فرهنگ و  تمدن هزار ساله می ترسیم  در استادیوم ها را بر روی مادر و خواهران و دختران خودمان باز کنیم؟  واقعاً درد آوره که یک دختر بخاطر همین تصمیم خودخواهانه مسئولین و بعضی آقایان صاحب نظر جان خودش را از دست بدهد. نمی دانم سنسورهای درد ما ایرانی ها از کار افتاده و منگ شده ایم و خود نمی فهمیم داریم چه بلایی سر جامعه خودمان می آوریم یا کلاً خوابیم و یا خودمان را بخواب زده ایم ، دختر آبی آتشی افروخت که نه تنها جان خودش را سوزاند  بلکه ذهن و جان بسیاری را شعله ور کرد. نگذاریم هزینه خواسته های معمولی اینقدر سنگین شود و جان ایرانیان اینقدر کم ارزش.