بوی جنگ می آید

نمی دانم چرا در این دوره زمانه مذاکره و گفتگو اینقدر سخت و پیچیده شده، در مترو، تاکسی و هر جای شهر،حتی در داخل زندگی مردم که پا بگذاری گفتگو،تحمل یکدیگر و گوش کردن به حرف هم دیگر در مرحله آخر روابط دو طرفه قرار دارد. هرگز به ما از بچگی گفتگو و شیوه های درست مذاکره را یاد نداده اند بهمین خاطر است که با کوچکترین اتفاقی سریع یقه همدیگر را می گیریم و دعوا می کنیم ، هر اداره ای می روی تا سرو صدا نکنی و دعوا راه نیندازی به حرفت و به خواسته ات نمی رسی ، هر که صدایش کلفت تر و جیغش بنفشتر رسیدن به خواسته اش هم سریعتر. گفتگو در فرهنگ ما آخرین انتخاب است درحالیکه در همه موضوعات و همه اتفاقات با گفتگو می توان به نقاط  و زبان مشترک رسید و اگر هم مشکلی با گفتگو حل نمی شود لا اقل با مذاکره می توان از وارد شدن صدمات بیشتر جلوگیری کرد . چرا آمار طلاق در کشور ما روز به روز بیشتر می شود؟ از مسائل اقتصادی و موضوعات اینچنینی اگر بگذریم می توانم بگویم که یکی از دلایل اصلی بلد نبودن مذاکره و گفتگوست البته بگویم که جر و بحث با گفتگو و نشتن پای یک میز متفاوت است، جر و بحث و شاخ وشانه کشیدن در اصل همان دمیدن در بوق جنگ است. همان اتفاقی که الان در خاورمیانه در حال شکل گرفتن است. همه به همدیگر خط و نشان می کشند و کُری می خوانند.  این از دو حالت  خارج نیست یا این غمپز در کردن ها برای گرفتن امتیاز بیشتر، مذاکره پشت پرده و پنهانی به دور از چشم مردم و در نهایت ختم ماجرا به شکل موقتی است و یا تراشیدن بهانه ای برای اجازه حمله با آماده کردن افکار مردم کشورهای خودشان و شروع یک جنگ خانمانسوز دیگر در خاورمیانه است فقط باید حواسمان باشد که مصداق آن ضرب المثل ایرانی نشویم " هم پیاز را خورد، هم فلک شد، هم پول داد"